تاريخچه لباس

(مصر باستان)

اینکه انسان‌ها از چه زمانی شروع به پوشیدن لباس کردند مشخص نیست، با این حال انسان‌شناسان تخمین می‌زنند که چیزی در حدود صد هزار تا پانصد هزار سال پیش بوده‌است. اولین لباس‌ها از عناصر طبیعی ساخته شده بود؛ پوست حیوانات، خز، الیاف و برگ گیاهان، استخوان و پوسته و لاک حیوانات. لباس‌ها بیشتر به شیوه‌ای بوده که یا آن را دور خود می‌پیچیدند و یا گره می‌زدند. همینطور سوزن‌هایی ساده که از استخوان حیوانات ساخته شده‌اند شاهدی بر این است که حداقل پنجاه هزار سال پیش انسان‌ها چرم و پوست حیوانات را می‌دوختند.

وقتی فرهنگ‌های عصر نوسنگی به فنون بافتن رشته‌های پوست حیوانات پی بردند همزمان با تاریخ لباس، تاریخ پارچه بافی نیز همراه با آن پیش رفت. لباس پوشیدن و پارچه بافتن، فنون و مواد اولیه‌ی موجود در تمدن‌های مختلف در زمان‌های مختلف را منعکس می‌کند. تنوع و پراکندگی لباس و پارچه درون یک جامعه، آشکارکننده‌ی فرهنگ و سنت آن جامعه است.

پارچه می‌تواند با نمدمالی کردن یا ریسیدن رشته‌ها تبدیل به نخ تابیده شود و به صورت شبکه‌ای یا حلقه‌ای بافته شود همانطور که در اواخر عصر حجر در خاورمیانه به این شکل بوده‌است. بیشترین چیزی که درباره لباس‌های اولیه انسان شناخته شده است در واقع حاصل وصله کردن شواهد بسیار کم و یک سری فرضیات است. فقط بخش‌هایی جزئی از لباس‌های اولیه انسان به عنوان شاهد باقی مانده است برای همین باستان‌شناسان با توجه به نقاشی دیوارهای غارها، و نگاره‌های حک شده، و همچنین چیزهایی مانند نقوش پوست‌های بهم وصله شده که در گل فسیل شده‌اند، توانستند درباره لباس‌های اولیه انسان ایده‌ای داشته باشند.

لباس در مصر باستان

مصریان باستان اولین اجتماع بشری بودند که در لباس پوشیدن چیزی به مفهوم استایل داشتند. پادشاهان و ملکه‌های مصری که فرعون نامیده می‌شدند، و تمام افراد رده بالای جامعه تاکید زیادی بر ظاهر خود داشتند، از لباس گرفته تا جواهرات، و کلاه‌گیسی که به جای موهای طبیعی خود می‌پوشیدند و پوست‌شان برای آنها بسیار اهمیت داشته است. آب و هوای مصر بسیار گرم بوده همانطور که امروزه هست و لباس مصریان کاملاً با این آب و هوا سازگار بوده است. هم زنان و هم مردان در مصر باستان لباس‌های نازک و سبک می‌پوشیدند، برای مدت 1500 سال مردان به ندرت بالاتنه خود را می‌پوشاندند. لباس فراعنه و طبقات بالای اجتماع شِنتی بوده است، دامنی ساده که دور کمر گره می‌زدند و تا زانو می‌رسید. قشر کارگر در مصر باستان لنگ می‌پوشیدند، جامه‌ای بسیار کوچک که فقط بخش‌های خصوصی بدن را می‌پوشاند، و بعدها دامنی می‌پوشیدند که از کمر تا ران را می‌پوشاند. از حدود 1500 قبل از میلاد مردان مصری شروع به پوشیدن ردایی بلند کردند که بالاتنه آنها را می‌پوشاند. و آن لباس را از همسایه خود سوریه گرفته بودند.

زنان نیز در مصر باستان لباس سبک و نازک تن می‌کردند، و بیشتر نواحی بالاتنه خود را برهنه می‌گذاشتند. اساس لباس زنان پیراهنی ساده به نام کالاسیریس بود. که تشکیل شده بود از پارچه‌ای لوله مانند، که یک طرف آن دوخته شده بود، با بند رکابی در یک یا هر دو شانه. در بیشتر موارد بند شانه تا نیمه‌ی بالاتنه ادامه می‌یافت و سینه ها نمایان بود. برخی زنان دامن‌های گشاد می‌پوشیدند که با پوششی با آستین‌های بلند و تنگ ترکیب می‌شد. در دوران پادشاهی آخن‌آتون، زنان از جمله همسر پادشاه، نفرتیتی، پیراهن‌های کتان بلند و آویزان و پیلی‌دار می‌پوشیدند.

اهمیت کتان

کتان تنها پارچه موجود در مصر باستان بود که از اهمیت زیادی برخوردار بود. کتان از الیاف گیاهی به همین نام گرفته می‌شد. مصریان تکنیک‌های بافندگی پیشرفته‌ای داشتند، و کارگران بسیاری در زمینه‌ی تولید پارچه کتان مشغول بودند. آن پارچه‌ای سبک و نازک بود که برای آب و هوای گرم مناسب بود. همچنین برای آهار زدن و در نتیجه پیلی‌دار کردن آن برای تزئین لباسهای مردانه و زنانه بسیار مناسب بود.

مصریان از رنگهای متنوعی در لباس‌هایشان استفاده می‌کردند، و این رنگها معنای سمبلیک داشت. برای مثال، آبی نشان دهنده‌ی آمون، خدای هوا بود؛ سبز نماد زندگی و جوانی بود؛ و زرد سمبل طلا بود. قرمز خشونت بود و به ندرت استفاده می‌شد، و سیاه در کلاه‌گیس‌های زنان و مردان استفاده می‌شد. رنگ مورد احترام مصریان سفید بود و برای آنها نماد پاکی و تقدس بود. و درواقع رنگ طبیعیِ گیاه کتان سفید است.

همراه با زيوانيتار

زيبايي براي هميشه