رنگ های گویا
رنگمایه، رنگ، نما
رنگ یا رنگمایه هم معنی هستند و می توانند به جای یکدیگر نیز استفاده می شوند. قرمز، زرد و آبی رنگ های پایه و اصلی را تشکیل می دهند. سبز، نارنجی و بنفش رنگ های ثانویه هستند و رنگ های سری سوم، مخلوطی از رنگ های گروه اول و دوم هستند.
شدت، غلظت، اشباع
قدرت یک رنگ با کلمه شدت(اشباع و غلظت) بیان می شود. کروما نیز همان معنا را دارد. شدت رنگ عبارت است از چگونگی ترکیب کم یا زیاد رنگ خاکستری با سایر رنگ ها. یک رنگ در خالص ترین حالت خود، در حداکثر میزان کرومای خود قرار دارد. اینها رنگ هایی هستند که اصطلاحا خاکستری نشده اند.
این رنگ ها با اسم های: خالص، درخشان، روشن، غنی، قوی، درست، زنده و واضح شناخته می شوند. هرچه یک رنگ خاکستری و یا خنثی تر باشد، شدت و میزان غلظت آن نیز کمتر است. رنگ های با شدت پایین با نام های نرم، خفه، لطیف، کمرنگ، مبهم یا خاکی شناخته می شوند.
ارزش رنگ
روشنی یا تاریکی یک رنگ، ارزش رنگی نامیده می شود. ارزش های روشن، ته رنگ نامیده می شوند، ارزش های تاریک تر سایه ها هستند و ارزش های میانه با عنوان درجه متوسط نامیده می شوند. تنوع در طراحی یا چیدمان روشنی به تاریکی در یک رنگ “الگوی ارزش” آن رنگ نامیده می شود. پایین نگاه داشتن الگوی ارزش در یک بخش محدود، باعث ایجاد تصویری لطیف و ملایم می شود که ساکن و آرام جلوه می کند. رنگ های نزدیک به این ارزش، حاشیه های ملایم در خود دارند و در عین حال حسی هیجان انگیز در ظاهر و تغییرات محسوسی در ارزش دارند. احاطه نقاط موضعی با میزان زیادی از تاریکی و کنتراست نور، چشم را بلافاصله متوجه مرکز می سازد.
احساس و درک از یک رنگ، بسیار تحت تاثیر ارزش یا شدت آن است. در طراحی یک ترکیب رنگی، ارزش و شدت رنگ به اندازه خود رنگ اهمیت دارند. مثلا در خانواده قرمز، شرابی بورگاندی با ارزش تیره یا تاریک، از قدرت بیشتری نسبت به یک صورتی متمایل به قرمز با ارزش روشن، برخوردار است یا یک رنگ فیروزه ای با شدت کم و لطیف شده، می تواند هیجان انگیز تر از یک آبی کمرنگ باشد.
همراه با زیوانیتار
زیبایی برای همیشه