پوشش سر هنديان

در طول هزاران سال، هندیان در هنر گره زدن، بافندگی، و پیچیدن پارچه‌ها بهم و تبدیل آن به البسه‌ای مجلل، ماهر شده‌اند. آنها همین تکنیک‌های مشابه را برای موهای خود نیز به کار می‌برند، پیچاندن و گره زدن و بافتن موهایشان به شکل‌های مختلف، بسیار فراوان است. پیراستن مو در هند تبدیل به یک هنر شده است. پیکره‌های سفالین و گلین و مجسمه‌های باقی‌مانده از تمدن دره ایندوس از 2500 سال قبل از میلاد، مدلهای موی پیچیده‌ای را، هم برای مردان و هم برای زنان نشان می‌دهد که نمایانگر تفاوت‌های بین مناطق و دوره‌های تاریخی است. ادبیات دوره‌های اولیه نیز اهمیت مدل مو در هند را توصيف می‌كند.

داشتن موهایی بلند، تمیز و بدون گره برای هندیان مهم بوده است. از سال‌های ابتداییِ تمدن هند، هم مردان و هم زنان موهای خود را بلند می‌کردند. آنها از موهای خود مراقبت کرده و به آن افتخار می‌کردند. موهای خود را با آب میوه‌ی خشک شده در آفتاب شامپو می‌کردند، موهای خود را با گلهای خوشبو، گیاهان معطر یا روغن، خوشبو می‌کردند. برای اینکه به خوبی به موهای خود مدل بدهند از آینه و شانه استفاده می‌کردند.

در کل، موی مردان و زنان به شکل گوجه در بالای سر به وسیله یک ریسمان جمع می‌شد. برای اینکه انباشت موها را بتوانند در محل خود نگه دارند، آنها موهای خود را به موم عسل، روغن کرچک، و دیگر مواد چسبنده آغشته می‌کردند یا با وسائل تزئینی آنها را در بالای سر نگه می‌داشتند. این تزئینات می‌توانست به سادگیِ یک رشته بند یا به پیچیدگیِ تاج طلا باشد.

تزئینات بدن هندیان

آراستن و تزئین بدن در هند امروزه و همچنین در گذشته، نقش مهمی را در مراسم و زندگی روزمره آنها ایفا می‌کند. مجسمه‌ها نشان می‌دهد که قدمت تزئینات بدن به تمدن‌‌های اولیه در دره‌ی ایندوس که تا ناحیه پاکستان امروزه کشیده شده، برمی‌گردد. ادبیات و نقاشی‌ها نیز سندی است بر سنت‌های زینت و آراستگی بدن، که بسیاری از آنها در 2500 سال پیش از میلاد بکار می‌رفتند.

هندیان از رنگها و الگوهای مختلف برای آراستن خود استفاده می‌کنند. زنان متأهل وسط فرق سر خود را با رنگ قرمز، رنگ می‌کنند. مادران با رنگ سیاهی که به چشم و صورت کودکان خود می‌کشند از آنها در برابر ارواح شیطانی محافظت می‌کنند. گروههای مذهبی مختلف در هند از آرایش‌های مختلفی برای اهداف مذهبی خود استفاده می‌کنند. برای روز عروسی، زنان هندو پوست خود را با پودر برنج روشن می‌کنند، صورت خود را با الگوهای قرمز و سیاه رنگ می‌کنند، و کف دستان و پاهای خود را با حنا قرمز می‌کنند.

بسیاری از تاریخ‌شناسان بر این باور هستند که آداب قرار دادن علامت‌های سمبلیک بر روی پیشانی را نياكان هنديان آغاز کردند. هر چند دلیل واقعی و تاریخ واقعیِ شروع این آداب و رسوم هنوز مشخص نیست، برخی فکر می‌کنند که علامت‌های قرمز ریشه در رسوم قربانی کردن دارد، یعنی کشتن یک حیوان یا انسان برای پیشکش کردن به یک خدا، و رنگ قرمز نشان‌دهنده خون است. کارشناسان دیگر کشف کرده‌اند که در مراسم مذهبی هندیان، پرستش‌کنندگان حلقه‌های گل و برگ می‌پوشیدند و نمادها و شکل‌های مختلفی از برگها درآورده و روی پیشانی قرار می‌دادند.

جواهرات در هند از وسائل تزئینی مهمی می‌باشد. به قدمت زمانی که مردم در دره ایندوس زندگی را شروع کردند، بدن خود را با انگشتر، گردن‌بند و دستبند می‌آراستند. این جواهرات از طلا، نقره و برنز ساخته می‌شدند و با حکاکی یا کارگذاشتنِ سنگهای زیبا، برای آراسته کردن تمام مردم مخصوصاً زنان هندی بکار می‌رفتند. برای زنان جواهرات زیادی وجود دارد. از جواهراتی برای پیشانی گرفته تا نوک انگشتان پایشان. رشته‌های مروارید مخصوص تزئین پیشانی، گوش‌های مزین به گوشواره‌های بلند طلا، سنگ‌های گرانبهای پرسینگ شده به سوراخ بینی، حلقه‌های پر از هیاهوی جرینگ جرینگ به دور کمر و مچ پا، و حلقه‌های مخصوص انگشتان دست و پا از جواهرات معمول هند هستند.

زنان، مردان و کودکان در هند همگی خلخال به پا می‌بندند. خلخال نه تنها وسیله‌ای تزئینی است بلکه معنای خاصی هم برای آنها دارد. در گذشته پادشاهان اغلب به اشرافیان و نجب‌زادگان یا حاکمان محلی خلخال‌های گرانبها هدیه می‌دادند. امروزه انواع مختلفی از خلخال در سراسر هند بکار می‌رود. خلخال مردم معمولی بیشتر از نقره یا برنج ساخته می‌شود، اما ثروتمندان خلخال طلا که با جواهر تزئین شده است را استفاده می‌کنند.

هرچند زنان امروزی هندی که در شهرهای بزرگ زندگی می‌کنند ممکن است در قرن بیست و یکم به سبک غربی لباس بپوشند، اما سبک‌های سنتی تزئینات بدن در نواحی روستایی و برای مراسم‌های خاص از جمله عروسی مورد استفاده قرار می‌گیرد.

همراه با زیوانیتار

زیبایی برای همیشه